O tym jak bardzo mi się nie chciało

Wczoraj wpadłam na "genialny" pomysł, że po dziecko nr 1 do szkoły i po dziecko nr 2 do przedszkola ruszę na piechotę. Z dzieckiem nr 3 w wózku. I z sankami. I z jabłuszkiem. I że w drodze powrotnej zrobimy przystanek na górce w parku, który mijamy. 

Mam do przejścia jakieś 2 km.

Już na samym początku wyszły wszystkie słabe strony mojego pomysłu. Albowiem ciężko pcha się wózek jedną ręką, drugą ciągnąc sanki z dzieckiem. 

Potem okazało się, że odśnieżony chodnik jednak nie jest tak bardzo odśnieżony jak mi się wydawało, a przynajmniej za mało jak na możliwości mojej spacerówki (hi hi - jeden pan nawet pomyślał, że dziecko zgubiłam, gdy przez większą zaspę przepychałam się na raty - najpierw wózek, potem wróciłam po Szymka na saneczkach). 

W końcu dotarłam po starszaków. Sytuacja się skomplikowała: jeden wózek, jedne sanki i jedno jabłuszko. Trzy chętne osoby na jazdę sankami. W Końcu sytuacja się wyklarowała: dziecko nr 3 usiadło na saneczkach, bracia ciągnęli, a ja goniłam z wózkiem wypakowanym zakupami (bo idąc po chłopaków jeszcze zawadziłam o pobliski sklep) i z tornistrem. Wszystko nawet hulało do momentu, gdy moje koniki pociągowe się nie zmęczyły. Wracamy do punktu wyjścia: jedną ręką pcham wózek, drugą ciągnę sanki. 

W końcu park i górka. Mogę odsapnąć. Zerkam na wzniesienie i zaczynam dumać coby tu wieczorkiem nie przybiec i nie popróbować trochę powbiegać. Podbiegi: tego jeszcze nie próbowałam. 

Moje rozmyślania przerywają dzieciaki: dziecko nr 1 po zjeździe na jabłuszku jest obsypane śniegiem od stóp do głów i wydziera się, że zimno mu w twarz. Dziecko nr 2, nie wiem po co, zdjęło rękawiczkę i zjechawszy na pupie nabrało w dyndającą na sznurku u rekawa rękawicę pełno śniegu. Wydziera się, że mu zimno w rękę. Dziecko nr 3 się nie drze, tylko namawia, żebym opuściła okolice górki i udała się za nim w kierunku bliżej nieokreślonym. A śnieg sypie i sypie...

Wymiękłam: zgarnęłam towarzystwo i powlokłam się w kierunku automatu do biletów i przystanku autobusowego. 

Po zamieszaniu kolacyjno - sprzątaniowo - spaniowym, zabrałam się za staare zapiski z wakacji sprzed 6 lat. I przy okazji w jakimś zapomnianym zakątku dysku twardego znalazłam zdjęcia z tego okresu. A na nim ja. Z małym dzieckiem nr 1. Obrzydliwie szczupła (a na pewno szczuplejsza niż teraz), roześmiana, z fajną fryzurą, kolorem na włosach. Jakaś taka mniej przeżuta i wypoczęta. I te bruzdy policzkowe jakby mniejsze. Sińców pod oczami nie ma. Buuuu!

Przyszedł mąż ze ścianki - wyżaliłam mu się, żem stara, gruba i  zaniedbana. Że bez fryzury i bez farby (albowiem po moich chorowaniach włosy tak dostały w dupę, że zaczęły stadnie uciekać. Z fryzjerami i farbami dałam sobie chwilowo spokój). Że siwe włosy, które ostatnio zaczęłam odkrywać w ilościach hurtowych. Że znajoma na FB nie dosyć, że wstaje o 5.30 biegać to jeszcze wieczorem na basen. A mnie się tyłka nie chce właśnie ruszyć na wieczorne bieganie i w ogóle padnięta jestem po odbieraniu dzieci z placówek (no dobra. Redd's przyniesiony przez małżonka nie ułatwiał decyzji). I w ogóle to chyba za późno już, bo po 22. 

I tak się pomiotałam troszeczkę. 

Wziąwszy 4 łyk piwa stwierdziłam, że pierdzielę, nigdzie nie idę na bank

Przy piątym łyku zaczęłam się wahać

Przy szóstym odłożyłam puszkę i zaczęłam się ubierać. 

Godzina 22.40 - wyszłam. Tak, tak - pamiętałam swoje pomysły z ćwiczeniem podbiegów. Innym razem. Teraz trzy kółka po parku koło domu. 

Zaczęłam szybko. W dodatku uliczka wzdłuż parku była odśnieżona do gołego asfaltu - a nogi same niosły.  Niestety za nogami przestały nadążać mi płuca. 

Garmin robi bzzzzzz. Zerkam - średnie tempo na km 4:55. O la la - chyba przegięłam. Chwilę potem wiem, że zdecydowanie przegięłam - muszę się zatrzymać i na te moje płuca poczekać. Ruszam wolniej. Postanawiam, że po parku tam gdzie śnieg będzie spokojniej, a postaram się przyspieszyć na tym gołym asfalcie. Niestety - tempo pierwszego kilometra mści się na mnie dalej. Płuca dalej protestują. Po raz kolejny muszę się zatrzymać na chwilę. 

Do tej pory biegałam spod domu i tam kończyłam bieg. Teraz postanawiam się zatrzymać w momencie gdy zegarek mi "wybzyczy" piąty kilometr i ani metra więcej. Więcej nie dam rady.

Bzzzzz. Stop. Wracam spacerkiem przez park. Zmęczona - ale zadowolona, że jednak się zebrałam.

W domu zrzucam dane do endomondo. Robię wielkie oczy widząc zapis tętna maksymalnego. 239. To możliwe?? Albo coś garmin źle zliczył, albo...przegięłam.

Teraz powinna być jakaś puenta spinająca to wszystko, ale nic mi do głowy nie przychodzi.

No, może poza tym, że najgorsze jest zebranie się do wyjścia z domu - bo potem jest fajnie. Człowiek czuje się lepiej i zdjęcia sprzed 6 lat przestają wpędzać w niepotrzebną frustrację.

I że nie należy przesadzać z tempem ;)

fot. Tomek