Tytułem wstępu

Dawno, dawno temu zajmowałam się bieganiem bardziej profesjonalnie. Konkretnie biegałam przez płotki.

Chodziłam do sportowej szkoły podstawowej. W trzeciej klasie przechodziło się test sprawnościowy, po którym części osób proponowano przejście do tzw. klasy sportowej. Ach, jak ja chciałam być wśród wybrańców! I te wymarzone zielone spodenki - bo zaszczyt noszenia zielonych spodenek gimnastycznych przysługiwał tylko klasom sportowym. Dla reszty obowiązywał kolor granatowy.

Test przeszłam, rodzice - po namyśle - również wyrazili zgodę. I tak zamiast dwóch godzin w-fu tygodniowo miałam osiem. O, pardon - szybko przestaliśmy używać nazwy "w-f" do tych zajęć. To był trening :). Nazwa o tyle słuszna, że zajęcia odbywały się na pobliskim obiekcie AZS

Teraz z nostalgią wspominam to wszystko - ale wtedy, gdy człowiek kończył trening zlany potem, a na drugi dzień tyłem schodził po schodach, bo przodem mięśnie odmawiały posłuszeństwa - oj, ciężko bywało.

Pamiętam również obozy kondycyjne - wbieganie na Gubałówkę w obrzydliwej listopadowej pogodzie, czy bieganie dookoła Zwardonia, gdzie dla odmiany był śnieg taki do połowy uda i trzeba było pamiętać o wysokim podnoszeniu nóg, bo inaczej człowiek rył nosem w śniegu.

Potem na długie lata o bieganiu i całej otoczce z nim związanej zapomniałam.

Czemu "natchło" mnie z powrotem na - swoją drogą-  coraz bardziej popularne - bieganie?

Cały rok 2012 minął mi pod znakiem chorowania: anginy, zapalenia zatok,mniej lub bardziej upierdliwe wirusówki, niekończące się kaszle. Zrozpaczona robiłam masę badań, posiewów, łykałam leki stymulujące odporność. Nawet dałam pokroić w środku mój nos licząc na to, że jak będę miała prostą przegrodę i drożne zatoki, to może moje infekcje górnych dróg oddechowych dadzą mi spokój.
Owszem, dały. Na rzecz dolnych dróg oddechowych: kropką nad i było zapalenie płuc i dwutygodniowy pobyt w szpitalu.

Stwierdziłam, że mam tego dosyć, że coś muszę zrobić. Może jak zacznę biegać, to coś się naprawi?

Strój do biegania miałam, buty nawet też - bo od czasu do czasu nieregularnie wychodziłam do pobliskiego parku. Musiałam jeszcze poczekać, aż mój organizm dojdzie po zapaleniu płuc do ładu i składu - bo na początku  dostawałam zadyszki po przejściu z pokoju do pokoju, a po wycieczce do pobliskiego sklepu po pieczywo, zasypiałam ze zmęczenia.

W listopadzie, dwa miesiące po wyjściu ze szpitala,  zrobiłam moje pierwsze kółko po parku. Było wolno, dystans mizerny, dyszałam jak lokomotywa - ale było!

Potem odkryłam uroki aplikacji endomondo - tego, że da się policzyć ile biegam. I w jakim tempie. I jeszcze zobaczyć całą trasę, którą się biegło.  Ooo to fajne - mogłam sobie obserwować co robię i ścigać się sama ze sobą. Jednym słowem: zaczęłam się wciągać :)

Zaczęłam sobie podczytywać różne artykuły o bieganiu. Czasem żaróweczka mi się w głowie zapaliła: aaaa - to po to w podstawówce trenerka zamęczała nas przebieżkami! Oooo - to po to są skipy i znienawidzony przeze mnie swego czasu skip B. Ahaaaa - to po to ta mordęga w głębokim kopnym śniegu!

20 stycznia wzięłam udział w VIII Biegu o Puchar Bielan. Dystans w sam raz dla osoby, która niedawno zaczęła regularne bieganie  - 5 km. Poszło mi lepiej niż zakładałam. Oficjalny czas: 25:37.

Teraz następny cel: zejść poniżej 25 minut. A potem...zobaczymy :)

Jak ktoś chce poczytać jak to matkę trojga dzieci nosi w pogodę i niepogodę ;) - zapraszam:)