Duathlon tuż tuż

No właśnie. Chichy - smichy - zapisz się, zapisz. No to się zapisałam. Ale dni do imprezy zostało kilka a ja dalej ani razu nie wsiadłam na rower, na którym miałam jechać. Czyli na szosówkę męża.

Oczywiście jakby co - to mam rower crossowy, który na asfalcie zachowuje się lepiej niż Ghost (jesli ktoś zaczyna w tym momencie liczyć ile mamy rowerów, informuję, że pięć, nie wliczając to rowerków chłopaków :P)

Jakie jest moje doświadczenie z jeżdżeniu na rowerze szosowym? Eeeee - w wieku lat ośmiu wsiadłam na kolarkę kolegi. I co roku oglądam Tour de France :)) Czyli jak widać - wprost imponujące ;)

Cóż - z trójką dzieci łatwiej jednak wyjść pobiegać niż na rower. Szczególnie, gdy szosówkę dzieli się z małżonkiem i gdy ten małżonek trenuje do triathlonu, który odbywa się dzień po duathlonie. 

Ale wreszcie w piątek wszystko się zgrało: czas, pogoda, mąż i pora dnia.

Wyciągnęłam buty do spd. Szosowego sznytu w nich nie uświadczysz - z daleka pachną turystyką łamane przez mtb. Wyciągnęłam kask. No góral jak w mordę strzelił. Dokonałam tuningu i odpięłam daszek, żeby bardziej upodobnić się do szosona (Bo, pożyczyłam określenie). Przeszłam krótkie szkolenie w zakresie zmiany przerzutek (rower męża to nie jest żaden super duper nowoczesny pogromca szos, tylko stary, dobry rower, który swoje już przejechał i swoje lata już ma).

Wsiadłam. Między nogami miałam...nic. Tak się czułam. Ghost, na którym jeżdżę najczęściej jest wielki, ma wielkie traktory opony, wielki amorek z przodu - no, wszystko ma wielkie, grube i potężne - a teraz patrzyłam na oponki - szytki, cieniutką rameczkę. Yyyy - ale dziwnie! 

Ghost czyli Duszek. Rower na pewno nie na szosę

I że niby ja na tym??

Ruszyłam - wszystkie dziurki, progi zwalniające, które normalnie przejeżdżam w pędzie - teraz omijałam wielkim łukiem - a to czego nie zauważyłam, od razu zauważały moje cztery litery. Wreszcie asfalt i tu zaczęło mi się podobać - cztery ruchy pedałami - i trzydziestka na liczniku. Wow! tyle to ja ostatnio w pocie czoła wykręciłam na Duszku uciekając przed burzą i to był szczyt moich możliwości na tamtym rowerze - a teraz - pyk i już! 

Mniejsze pyk było ze zmianą biegu.Motylki od biegów są tu umieszczone na ramie. Żeby zmienić przełożenie, trzeba zdjąć jedną rękę z kierownicy - a że rower lekki jest, więc każdy mój ciut większy ruch powodował, że rower zaczynał się kiwać, albo skręcać. To samo się działo przy moich próbach zasygnalizowania ręką chęci skrętu - dlatego nie zawsze odważałam się to zrobić - uznałam, że gleba na środku skrzyżowania nie jest tym o czym marzę.

Wreszcie prosta - znów się upajam, że raz dwa i pyk trzy dychy na liczniku -a tu wiuuuuu!. Minął mnie gościu na szosówce i tyle go widziałam. No tak - on przy takiej prędkości pewnie na rower wskakuje;)

21 km z groszami zrobiłam, nabiłam średnią 28 km, zrobiłam maksa 42 km i doszłam do wniosku, że szosówka jest fajna i że mam szansę dojechać w jednym kawałku. 

Dojechałam, przeżyłam i całkiem mi się spodobało :)