Dzieje się!

Co prawda nie zawsze dzieje się tak jak planowałam - no ale na nudę nie narzekam;)
Zbliża się wielgachnymi krokami maraton w Pradze. Co do którego miałam taaaakie plany i jeszcze trochę. Ale z planami wiadomo jak to bywa ;).  Wydumałam sobie, że będę biegać więcej niż w zeszłym roku. Że na bank w weekendy mają być dłuższe wybiegania. I zaplanowałam sobie trzy starty: Chomiczówka, półmaraton w Barcelonie i Półmaraton Warszawski, które to starty  miały rozruszać mięśnie i spowodować, że 11 maja będę lux- torpeda co najmniej.
Ha!
Z trzech zaplanowanych biegów do skutku doszedł jeden. W dodatku pobiegnięty na antybiotyku, po dwutygodniowym chorowaniu.
Gwoździem do trumny moich wspaniałych zamierzeń, było wbicie sobie patyka w achillesa. Był moment, że w ogóle chciałam z Pragi zrezygnować. Ale jak to mawiają wspinacze: jest ryzyko - jest zabawa, albo piargi - albo sława.
Więc jadę. I pobiegnę. I mam zamiar dobiec, o!

W te wszystkie zawirowania zdrowotne wplątała się praca. Albowiem od tygodnia jestem matką pracującą. I próbuję jako tako ogarnąć rzeczywistość. A chwilami jest ciężko. Pracuję  w sklepie turystycznym - więc praca kończy się o 19. Dla osoby posiadającej dzieci - jest to pora dość niewdzięczna. Jeśli wracam prosto do domu - dzieciaki widzę już w piżamach. W sam raz, żeby dać buzi na dobranoc. Jeśli mam coś do załatwienia - chłopaki już śpią. Mam poczucie utraty kontroli nad nimi. Ich szkoła, przedszkole, wszystko jakoś zaczęło dziać się poza mną.
Ale za to blisko pracy mam takie widoki, o:

No i jeszcze bieganie. Myślę, że będę musiała się posiłkować porannym wstawaniem na truchtanie. Bardzo porannym - tak, żeby zdążyć się umyć, przyszykować dzieciaki i porozwozić do placówek na ósmą. Wieczorem mając do wyboru - albo wyjść biegać - albo pogadać jeszcze z dziećmi, przeczytać bajkę itp - raczej wybieram to drugie. I nie zawsze starczy jeszcze pary, żeby zebrać się na wyjście z domu.
Muszę przeorganizować mój ukochany Boot Camp. Trening na który chodziłam do tej pory zaczyna się niestety o tej godzinie, o której kończę pracę.

Dla podbudowy morale pojechałam z mężem wczoraj po pracy kupować buty na maraton. Moje Brooksy po pierwsze mają już na koncie ponad 1000 km. A po drugie - na dłuższych dystansach daje się odczuć, że są jednak ciut za małe. Bardzo chciałabym po Pradze dalej posiadać wszystkie paznokcie.
Do sklepu wparowaliśmy na 15 minut przed zamknięciem. A ponieważ z doświadczenia wiem, że nie ma nic bardziej wkurzającego niż klient wchodzący tuż przed zamknięciem sklepu, nie za bardzo wiedzący czego chce, wzięłam wdech i wyrecytowałam: potrzebuję butów do biegania, Asicsów, takich, żebyśmy mogli zrealizować kupn zniżkowy, na 27 cm, żeby nadawały się na maraton. Howgh!
Pan się uśmiał - przyniósł trzy pary do przymiarki, wybrałam jedne, zakryłam się nogami na widok ceny, podziękowałam w duchu za kupon zniżkowy i na minutę przed końcem pracy sklepu zameldowałam się przy kasie:)
I tak oto ja, która jeszcze rok temu śmiała się w duchu z tych wszystkich posiadaczy pierdyliona butów do biegania, stałam się właścicielką  czwartej pary....
Mam nadzieję, że będą równie wygodne po 42 km jak po dzisiejszych porannych pięciu. I że mnie dzielnie poniosą przez Pragę w niedzielę. Howgh!