Transgrancanaria - rycząca czterdziestka

Na punktach starałam się nie siadać i generalnie cały czas się ruszać. A i tak z punktu na punkt coraz ciężej było po tych paru, parunastu minutach przerwy rozruszać nogi. W Tejedzie musiałam usiąść, bo po pierwsze przebierałam się (zdejmowałam długi rękaw i zmieniałam getry 3/4 na spódniczkę), a po drugie po raz pierwszy dopadły mnie skurcze w stopie, konkretnie w łuku stopy. Ból niesamowity, musiałam to rozmasować jakoś. Udało się na szczęście. Zwiększyłam spożycie saltsticka i zaczęłam częściej korzystać z izotonika z bukłaka (do tej pory leciałam głównie na ładowanej co punkt do flaska coli).
Ruszyliśmy dalej. Nie wiem, nie pamiętam, w którym momencie zorientowałam się, że jest źle. Podejścia były strome, ja szłam wolno, ale w którymś momencie to wolno zamieniło się w bardzo wolno. Zaczęliśmy przepuszczać coraz więcej osób. W głowie pojawiły się czarne myśli i ogólne zniechęcenie. Chyba nawet spytałam się Tibora czy może mi przypomnieć czemu na czterdzieste urodziny nie wybrałam sobie wizyty w spa ;). Szło mi się ciężko, każdy krok to była mordęga. Wydawało mi się, że to wszystko nie ma sensu, że to była pomyłka, nie nadaję się do tego. Dupa wołowa ze mnie a nie ultraska. Przed nami majaczyło Roque Nublo, a mnie wydawało się, że jest strasznie daleko (logika ultrasa w kryzysie: widzisz swój cel oddalony o 30 km - nie, no spoko- luz. Masz kryzys i dzieli Cię od niego parę kilometrów: matko, jak to daleko!). A jak się zorientowałam, że trasa nie prowadzi do niego najkrótszą drogą, tylko okrążamy ten cały płaskowyż od dołu - to już w ogóle mój dół sięgnął zenitu. Dodatkowo byliśmy sami. Ci co mieli nas wyprzedzić - wyprzedzili. Ten brak ludzi, innych zawodników z naszego dystansu powodował, że czułam się jakbym szła na szarym końcu. To wtedy w rozpaczy spytałam się męża czy mamy jeszcze szansę na  zmieszczenie się w 24 godzinach (to był mój cel, moje marzenie). Ten spojrzał się na mnie dziwnie i odpowiedział, że jak na razie to w dalszym ciągu poruszamy się na czas poniżej 22 godzin.
Wow. Serio?? Nie, nie odzyskałam nagle sił. Nie pobiegłam jak torpeda. Ale głowa, głowa, która chwilami jest ważniejsza od mocnych nóg - ona się podniosła, uwolniła od tego marazmu, czarnych myśli.
Weszliśmy wreszcie na szlak, który kilka dni wcześniej pokonywałam z rodziną i upartą Matyldą, która wszystko chciała sama. Jak nie zaciskać zębów i nie próbować walczyć, kiedy dokładnie w ten sposób mobilizuje cię mąż: że to droga, którą pokonują półtoraroczne dziewczynki na swych krótkich nóżkach. Oczywiście ta dziewczynka nie miała za sobą zarwanej nocy, ani osiemdziesięciu kilometrów w nogach, no ale ;)
Ostatnie podejście na płaskowyż przed skałą było upierdliwe. Dotarliśmy tam po trzynastej, więc dookoła oprócz zawodników było mnóstwo turystów. Trzeba było przystawać, przepuszczać ludzi w przewężeniach. Wreszcie ostatni fragment. Nic tu nie ma. Trzeba tylko dotrzeć do gościa, który zczyta twój czip.
Te parę dni temu wyobrażałam sobie, jak skaczę sobie zgrabnie omijając dziury (bo teren niby płaski, ale przypomina ser szwajcarski). Ha! A co robię teraz? Po prostu maszeruję podpierając się kijami, starając się bardziej nie zmoczyć butów, bo wszystkie niecki wypełnione są wodą.
Powrót. Mobilizuję się do podbiegania, mijamy parking, kawałek asfaltem i znów skręcamy w teren, trawersujemy zbocze wąską ścieżką. Byle do następnego punktu, już za chwileczkę, już za moment powinien być.
Jest. wbiegamy na camping Garanon, tam mamy przepak. Ja postanawiam z niego nie korzystać, Tibor zostawia część rzeczy, zmienia buty, wyciąga powerbanka.
W czasie, gdy on ładuje zegarek i zajada się makaronem z warzywami i kurczakiem (jak on to może przełknąć?? Mnie na sam widok czegoś co nie jest ani pomarańczą ani bananem, robi się niedobrze ;), ja walczę znów ze skurczami. I tym razem jest mniej zabawnie, bo nie jestem w stanie sobie z nimi poradzić. Znów daje do wiwatu łuk stopy i łydka dodatkowo. Zdejmuję buta, ale nawet jak udaje mi się rozmasować napięty mięsień, problem wraca przy próbie włożenia z powrotem buta.
Znów ładuję podwójną dawkę saltsticka, wyciągam żel wzbogacony w elektrolity, pomagam sobie izotonikiem i czekam aż zaskoczy. Udaje się, ale cały czas czuję, że moje nogi, szczególnie lewa jest w bardzo kruchej równowadze. Popędzam Tibora, bo sporo czasu tu zmarudziliśmy i uciekamy dalej. Nogi jak kołki nie chcą współpracować. Tak już zostanie do końca. Po każdym postoju na punkcie, nawet najkrótszym, potrzebuję kilkunastu minut, żeby nogi znów zechciały jako tako robić to co ja chcę.
Powtarzam sobie, że teraz to już z górki. Za nami prawie 90 kilometrów, to już niewiele. Z górki, z dwoma podejściami tylko. Zbiegi, przecież lubię zbiegi, na pewno uda się coś  nadrobić.
O, jak bardzo się myliłam! Przede wszystkim, pomimo, że czytałam przed wyjazdem relację Krzyśka Dołęgowskiego, jakoś wyrzuciłam z pamięci opis tej ostatniej części biegu. A Krzysiek pisał:

"Od kempingu Garagnon zaczyna się właściwy wyścig. To tu Gediminas Grinius przejął prowadzenie by wygrać edycję 2015. To tu może zacząć się poważny kryzys, bo jest bardzo słonecznie, a teren robi się bardzo kamienisty. Na początku to są skały wulkaniczne – całkiem miłe, ale potem trafiają się koszmarne kocie łby. Takie z piekła rodem – z rogami. Warto je przebiec w czasie rekonesansów by wiedzieć na co się szykować. Ja wiedziałem i dlatego nie obiecywałem sobie dużo na zbiegach z Pico de Las Nieves"

Skały wulkaniczne na zboczach Pico de Las Nieves nie byłyby złe, gdyby nie płynęły po nich potoki i potoczki wody i nie było błota. Czasem nie dało się tego ominąć, czasem ja się nie starałam. Znów fundując skarpetkom i stopom moknięcie. Stopom, które już swoje przeszły. 
Nagle do mnie doszło, że poruszanie się na granicy skurczu jest moim najmniejszym problemem. Mokre skarpetki, buty i moje stopy przestały współpracować i wszystko poruszało się niezależnie od siebie. Z każdym krokiem stopy piekły coraz bardziej, aż wreszcie poczułam, że mam na spodzie, na śródstopiu pęcherze.
I co teraz? Czterdzieści kilometrów do mety. Suche skarpetki, buty, zostały na przepaku. Nie mam pojęcia jak wyglądają spody moich stóp. A może mam tam bąble podobnej wielkości jak po skiturach? A co będzie jak pękną? Mam niby przy sobie plastry na pęcherze, ale nie przewidziałam, że w grę będzie wchodziło obklejenie nimi spodów stóp. Jaka jest szansa, że na wilgotnej, spoconej, cały czas ruszającej się stopie taki plaster się utrzyma? A jeśli się zroluje i pogorszy sytuację? Postanawiam nie robić nic. O normalnym zbieganiu mogę zapomnieć. Każde stąpnięcie na wystający, nierówny kamień równa się potworne pieczenie. Oczywiście staram się - wszędzie tam, gdzie robi się bardziej gładko staram się podbiegiwać, staram się szybko maszerować, pomagać kijkami, oszukiwać - ale w głowie mam też, że muszę to wszystko jakoś wypośrodkować, żeby moje stopy wytrzymały do mety. 

te kocie łby też były straszne

O czasie rzędu 20- 21 godzin możemy zapomnieć. Widzę jak wygląda teren. No, owszem: cudnie jest. Ale trasa to cały czas taki górski gemel, jak to nazwałam. Kamienie pod każdą możliwą postacią. Uznaję, że priorytetem jest teraz zejście jak najniżej jak najszybciej, żeby na tych zejściach nie zastała nas noc. A ta, jak pisałam już, zapada bardzo szybko, nie ma co liczyć na długi zmierzch.
No i szliśmy, podbiegaliśmy, odliczając kilometry do następnego, przedostatniego już punktu. Był moment, że uznaliśmy, że Hiszpanie chyba mają jakieś inne kilometry. Niby 2 km do punktu - a my dalej wysoko trawersujemy zbocze, dolina hen, pod nami i gdzieś tam na horyzoncie majaczy miasteczko, nasz cel.

Niech was nie zmyli ten uśmiech. Jak robią zdjęcie - trzeba trzymać fason ;)

Wreszcie jest. Staramy się szybko ruszyć dalej, bo za moment zrobi się ciemno. Przed nami ostatnie, najmniejsze podejście, a potem już tylko w dół. Do mety: 17,5 km. Do następnego, ostatniego punktu kontrolnego, już w Maspalomas, zostało 14 km.
Ile może zająć pokonanie czternastu kilometrów? Ano, moi drodzy, może zająć dwie i pół godziny...
Podejście weszło gładko. Ostatni zbieg - z syczeniem, puszczaniem "panienek", jęczeniem i krzywieniem się, jakoś też. 
A potem weszliśmy w dolinę. Dolina miała z dziesięć kilometrów i przez ten cały czas szła dnem wyschniętego strumienia. Ja już wcześniej miałam dość tych wszystkich kamieni. Teraz znienawidziłam je nienawiścią czystą i bezkresną. To był koszmar dla nóg i dla głowy. Dziesięć bitych kilometrów po ruszających się, nierównych kamorach. Po ciemku, w świetle czołówki. Nie było przed nimi ucieczki. Droga od czasu do czasu wychodziła ponad to dno strumienia (co wcale nie oznaczało końca kamieni. Po prostu było ich troszkę mniej, a i to nie zawsze), po to by za parę metrów znów prowadzić jego dnem. 


Teraz pragnę przeprosić, ale od tej pory w tekście zaczną pojawiać się słowa powszechnie uważane za obelżywe ;)


Byłam mega wkurwiona. Inaczej nie jestem w stanie opisać tego stanu. Permanentny wkurw na ten teren, który jednocześnie popychał mnie do działania. Stopy wołały o litość. Palce, które dostawały łupnia za każdym razem, gdy się potykałam, gdy jakiś kamień spadał mi na buta, też błagały o litość. A ja starałam się maszerować tak szybko jak tylko się da. Co by mi dało wolniejsze poruszanie się? Tylko to, że w tej pieprzonej dolinie spędziłabym więcej czasu. Starałam się odizolować od odczuć bólowych i gnać do przodu, do końca tej doliny. Głowa się buntowała. Co podnosiłam wzrok, w świetle czołówki widziałam tylko bambusy, kamienie przed sobą i ciemny zarys gór po bokach. Nie było widać końca tej drogi. 
Wybuchła radość wśród innych towarzyszy niedoli (bo maszerowaliśmy w takim pociągu złożonym z kilku osób, czasem kogoś doganialiśmy), gdy minęliśmy tabliczkę informującą, że jeszcze tylko 10 kilometrów do mety. Ha! I co z tego jak teren nic a nic się nie zmieniał. Czułam się jak w jakimś Dniu Świstaka. 

Znalezione w necie. Dziesięć kilometrów dnem potoku po ciemku...

Wreszcie po jakimś okropnie długim czasie, po puszczeniu pod nosem niezliczonej ilości kurw, zobaczyłam przed sobą daleko światło latarni.
Trasa skręciła na szutrową drogę. Wreszcie! Z boku stali ludzie i kibicowali. Byłam wtedy w takim  stanie, że pomyślałam sobie, że mam w dupie ich okrzyki. 
Skupiłam się, żeby zacząć podbiegać. Nogi się trochę rozruszały. Zaczęłam wydłużać odcinki biegnięte. Przed nami zamajaczył jakiś wiadukt. Cywilizacja!
I wtedy trasa znów skręciła do strumienia...

Ja chyba wtedy przeszłam jakieś miniaturowe załamanie nerwowe, bo pamiętam, że pod nosem zaczęłam łkać. A jednocześnie para poszła mi z uszu. 
Tak ze mną pogrywasz, Transgrancanario?? Chcesz mnie zniszczyć? Chcesz sprawdzić na ile możesz mnie wgnieść w ziemię? Chcesz sprawdzić czy wytrzymam?? OK. Challenge accepted!!! Ukończę cię. Na MOICH zasadach, nie na twoich!

Jednym słowem postanowiłam do samej mety nie przechodzić do marszu.

Zaczęłam biec. Kamienie? Pierdolę was! Boli? To nie mój ból, there is no spoon! Schody? Walę schody, wbiegnę sobie na nie!
Droga szła generalnie kanałem burzowym, od czasu od czasu wyprowadzając na chwilę na chodnik, po to, żeby znów zejść w dół. Zamknęłam się w sobie i na tym mega wkurwie cały czas biegłam.
Wreszcie widzimy ostatni checkpoint, trzy kilometry przed metą.  Ileś tam kilometrów wcześniej omawialiśmy czy się na nim zatrzymujemy czy nie. Tibor coś wspominał o pomarańczach, ale w tej sytuacji dla mnie jest oczywiste, że biegniemy dalej. Dla mnie może tak, ale nie dla mojego męża.
Przelatuję przez punkt z lewej strony i mknę ku schodom - bo trasa znów schodzi w kanał burzowy, a małżonek skręca w prawo wołając do mnie "ej, a pomarańcze?"
Ja pierdolę! W dupie mam wszystkie pomarańcze świata! Nie chcę żadnych pomarańczy! Chce na tą pieprzoną metę!!!
Zlatuję po schodach i całą siłą woli zatrzymuję się. Jestem tak nabuzowana, że byłabym w stanie pobiec dalej sama. No ale nie po to przez te ponad 80 km biegliśmy razem, żebym teraz zwiała. Stoję i wrzeszczę do Tibora, żeby złaził. Możliwie, że bluzgam jak szewc, nie pamiętam. Zbiega zdziwiony i skruszony.
Chcę. Na. Metę. Biegniemy. Nie. Zatrzymujemy. Się.
Biegniemy. Mijamy po drodze jakieś zombie również zmierzające ku mecie. Wreszcie trasa wyszła z tego pieprzonego kanału burzowego. Chodnik. Długi, nudny. Skręcamy w prawo. Znów długa, długa prosta na tyłach jakiś zabudowań. Mijamy następnego idącego biegacza odprowadzanego do mety przez kibicującą partnerkę. Następna prosta - ale już na horyzoncie widać budynek expo, przy którym jest meta. Przechodnie biją nam brawo. Ostatni zakręt. Przed nami inny zawodnik. Moglibyśmy go wyprzedzić. Do mety zostało może z 10 metrów, facet już wyciąga ręce w górę. Wydaje mi się, że wyprzedzanie w takiej chwili to byłoby ostatnie buractwo. Jakie ma znaczenie czy wpadnę na metę ileśtamsetna czy ileśtamsetna plus jeden? 

Wiecie, wiele razy wyobrażałam sobie moment przekraczania linii mety. Ale w życiu bym nie przypuszczała, że będę ją przekraczać na takim wkurwie ;)

Że się uśmiecham? To uśmiech nienawiści :P

Udało się, tak. Za metą odbieram fanty dla finiszerów, siadam na murku i... to już koniec. Organizm z miejsca wyczuł, że koniec mobilizacji, że już nic nie musi, bo gdy kilka minut później Tibor proponuje zrobienie zdjęć, nie jestem już w stanie z tego murka zejść o własnych siłach :)
Średnio reaguję na prośby odwrócenia się, lepszego ustawienia, w końcu mówię, żeby mi dał spokój, nie chcę żadnych zdjęć. Chcę po depozyt, po kurtkę, sandałki, chcę zdjąć te pieprzone buty i spać do hotelu. Taksiarz chyba pobił jakiś rekord trasy pomiędzy metą a naszym hotelem. Powiedział, że wyglądamy na takich, którzy szybko chcą pójść spać :)


Jakieś podsumowanie?
Długi, trudny, mocno techniczny bieg. Druga część daje popalić - bo na trudny teren mocno nakłada się zmęczenie.
Na dystansie 125 km (oficjalnie, bo kilometrów było więcej. Nam wyszło prawie 128. Ba, organizator przyszłoroczną edycję też już reklamuje jako 128 kilometrową) wystartowało 895 osób.  Do mety dotarło 679 zawodników. Wystartowało 99 kobiet, z czego do mety dotarło 75. 
Przybiegliśmy na 312 i 313 pozycji. Byłam 37 kobietą i 15 w swojej kategorii wiekowej. Cieszę się, że nie byłam na szarym końcu :)

Ciężko mi podsumować mój start. To było moje pierwsze spotkanie z tak długim dystansem. Poza tym człowiek, im dłuższy okres czasu mija od przekroczenia mety, im bardziej jest wypoczęty, tym większą ma tendencję do rozkładania wszystkiego na czynniki pierwsze i zastanawiania się czy mógłby gdzieś zrobić coś lepiej, mocniej, szybciej. Staram się pamiętać, że gdybym była w stanie zrobić coś szybciej - to na pewno bym to zrobiła i nie gdybać "co byłoby gdyby". Choć to trudne :)

Na pewno ten start był dobrą lekcją. Co się może przydać, a co nie. Na co zwrócić uwagę. Gdzie uważać. Już wiem, że na tak długich dystansach suche stopy są na wagę złota. Przez kałuże to można lecieć na krótszych dystansach. Na długich - można mocno zapłacić na niefrasobliwość, więc cieszę się, że pomimo wszystko udało się dotrzeć do mety i to w czasie nie najgorszym. 
Właśnie! Nie podałam czasu :) 
22 godziny i 26 minut. A pomyśleć, że marzyłam o 24 godzinach :) Uważam, że z tymi wszystkimi przygodami, to całkiem niezły wynik.

Transgrancanarię polecam, mimo wszystko :) Ale to bieg, do którego trzeba się dobrze przygotować.

Czytaj więcej »

Transgrancanaria- miłe złego początki

Ha! No to teraz będzie zabawnie. I co teraz? Tibor na twarzy miał uśmiech dokładnie w takim stylu: " I co teraz Pani_Chcę_Biec_Sama?"
No, nie wiedziałam co teraz. Przede wszystkim chciało mi się siku, więc poprosiłam męża o popilnowanie plecaka. A potem się zestresowałam, że własnie go niepotrzebnie zatrzymałam, bo zgodnie ze swoimi zapowiedziami chce pobiec dalej sam a ja mu dupę zawracam plecakiem. A z drugiej strony skoro już się spotkaliśmy, chciałam mu zadać tyle pytań: czy widział tego dopingującego dziadka, czy jego też rozśmieszyła tabliczka, że do mety zostało 120 kilometrów, czy widział ten księżyc niziutko nad wzgórzem, czy spojrzał się choć raz do góry na gwiazdy? Byłam też ciekawa jaka była pomiędzy nami różnica na wcześniejszych punktach. Może okaże się, że tej ciemności biegliśmy w odległości pięciu metrów od siebie? (Sprawdziliśmy później. Na pierwszych dwóch punktach meldowałam się 11 minut przed Tiborem. Na trzeci wpadł 2 minuty po mnie - i się spotkaliśmy)
Taka byłam zestresowana, że szybko założyłam plecak i wybiegłam z punktu za nim, zapominając, że oprócz tych paru łyków coli nic nie zjadłam.
Pierwsze kilometry to było takie obwąchiwanie się. Niby razem, ale trochę osobno. Bez deklaracji, bez szczegółów. Życzenia urodzinowe. I krok za krokiem pod górę, przed siebie. Wymienianie wrażeń z przebytych kilometrów.
Usłyszałam od męża, że właśnie mamy za sobą maraton. To jeszcze tylko dwa i będzie meta :) I trochę się zdziwiłam, bo mój zegarek wskazywał mniej kilometrów... Jasny gwint! Bojąc się, że nie wytrzyma mi bateria, przestawiłam suunto w bardziej oszczędny tryb. Efekt tego własnie widziałam: zaniżał dystans (z całego biegu obciął mi ponad 20 km). Powiedziałam tak pół żartem - pół serio, że nie możemy się teraz rozstać, bo nie będę wiedziała za ile kilometrów będzie następny punkt kontrolny. To zdanie, mam wrażenie, jakoś oczyściło do końca atmosferę i oboje przestawiliśmy się w tryb "jeśli nie zdarzy się jakaś katastrofa, idziemy razem".

Dziury mam straszne w pamięci. Nie poskładam tego biegu w całości, kilometr po kilometrze. Przez głowę przelatują mi obrazy, urywki, których nie potrafię dokładnie umiejscowić na naszej trasie.
Inny biegacz, który non stop robił zdjęcia. Noc, człowiek skupiony na wysiłku - a tu nagle bach! Bach! Twój świat raz po raz jest rozrywany światłem lampy błyskowej. Miałam dużą ochotę wyrwać mu ten aparat i wyrzucić, wrr. Zamiast tego postaraliśmy się go wyprzedzić.
Zejście. Ale jakie! Prawie pionowe zbocze. Pięć kroków i zakręt. Pięć kroków - i znów nawrotka. I tak pierdyliard razy w dół, w dół. Po wyślizganej glinie, po śliskich kamieniach, po nie wiadomo czym, bo gęsta, egzotyczna roślinność wszystko zasłaniała, przytrzymywała kijki, usiłowała wyrwać z rąk. Trzeba było bardzo, bardzo uważać. Dziewczyna przede mną nagle straciła przyczepność i pojechała kawałek na tyłku. Miała szczęście, bo nasz kolega był świadkiem jak zawodnik przed nim zatrzymał się trzy metry niżej na jakimś aloesie. Pamiętam jeszcze moje przerażenie, gdy wypłaszczyło się, parę razy trasa zakręciła i nagle w tej ciemności przed sobą zobaczyłam rząd czołówek ułożonych w zygzak jakby do samego nieba. Zamarłam. Coo? Ja mam TAM się wdrapać? Po chwili uświadomiliśmy sobie, że przez te zakręty właśnie, widzimy trasę po której przed chwilą schodziliśmy w dół. Ulżyło mi, ale co z tego. Za moment wdrapywaliśmy się na inne zbocze, równie strome.
Pamiętam, że jadłam żel, pomimo, że Tibor twierdził, że niedaleko jest punkt. Jadłam, bo zapomniałam cokolwiek zjeść na poprzednim przez to nasze spotkanie i zaczęło mnie odcinać.
Następny obrazek: tama, po której biegliśmy. Na środku wieeelka kałuża, którą postanowiłam olać i przelecieć przez jej środek. Bo przecież to tylko woda i wszystko wyschnie. Gdybym wiedziała, że będę później za swoją niefrasobliwość drogo płacić...
Wstający dzień nad górami. Tu, na Kanarach i zmierzch i świt trwa bardzo krótko. Podchodzimy przez fajny, pachnący las. Tibor nagle każe mi iść samej. Ma kryzys, chce zwolnić i coś zjeść. Mówi, że mnie dogoni. Ale jak to? Już oswoiłam się z myślą, że biegniemy razem. Ruszam do przodu, ale oglądam się za siebie. Dogonił mnie.Uff.
Z daleka widać fantazyjnie owianą chmurami skałę Roque Nublo. Mieliśmy tam dotrzeć za jakieś trzydzieści kilometrów.
A potem świat zalały promienie słońca barwiąc las przez który podchodziliśmy na złoto. Wstawał nowy, słoneczny dzień, a my...wyciągnęliśmy rękawiczki. Było chłodno, bo cały czas zdobywaliśmy wysokość. Wchodziliśmy powoli w najwyższe partie gór.
Na którymś punkcie Tibor jadł ryż z warzywami. Po spróbowaniu go zdecydowanie stało się dla mnie jasne, że oprócz bananów, pomarańczy i coli nie powinnam próbować nic innego. Te trzy ziarenka, które zjadłam dłuugo czułam w żołądku.
A po piątym punkcie zgubiliśmy się (powiem szczerze, że nie wszędzie trasa była oznaczona idealnie). Wyszliśmy z Artenary, zaczęliśmy iść w górę szeroką, piaszczystą drogą. Widzieliśmy taśmy znakujące, wszystko się zgadzało. Aż tu nagle zniknęły. Nie wiadomo w którym momencie, bo skupiliśmy się na drodze, która była oczywista. Konsternacja, tym bardziej, że za nami poszło parę osób. Chwila zastanawiania i poszliśmy dalej, w górę, rozglądając się na boki. W końcu oznaczenia znów się pojawiły. Okazało się, że trasa w którymś momencie odbijała bardziej na skróty. Nie zauważyliśmy tego i poszliśmy kawałek naokoło.

Początek podejścia za Artenarą. Widok po-wa-lał. Na zdjęciu nikt znajomy.

Potem pamiętam fragment w chmurach. Było wilgotno, chłodno. Ścieżka, którą biegliśmy była mocno błotnista, śliska, z kałużami. Nie wiem czy tylko po tej burzy, która przeszła dzień wcześniej czy później też coś padało. Trzeba było uważać, bo trasa prowadziła wzdłuż urwiska. Od czasu do czasu mijaliśmy kartki organizatorów ostrzegające przed niebezpiecznymi miejscami.
A potem zaczął się długi zbieg do następnego punktu, w Tejedzie. Zapamiętałam go bardzo dobrze, bo świetnie mi się zbiegało. Tam zaliczyłam zdecydowanie zbiegowy flow.
Wyszliśmy z chmur, najpierw był zbieg przez las, a po przeleceniu przez maleńką miejscowość Cruz de Tejeda (geograficzny środek wyspy, swoją drogą), zaczęło się najlepsze. Przynajmniej dla mnie, bo Tibor po fakcie stwierdził,że miał po dziurki w nosie tego zbiegu i jeszcze trochę a był bliski odpuszczenia. Chmury zostały już dawno za nami, więc oczy cieszyły świetne widoki na góry. A my opłotkami, wśród kaktusów i innej roślinności skacząc po kamieniach lecieliśmy w dół. To był taki ukochany przeze mnie rodzaj zbiegu: stromy, ale nie za bardzo, piaszczysty, ale z kamieniami, od których można się odbić, zmienić krok. Sporo osób wtedy wyprzedziliśmy.

Muszę się guglem posiłkować, bo sami nie robiliśmy zdjęć. (Raz próbowałam. Zanim wyciągnęłam aparat i cyknęłam, zamiast miejscowości na tle gór wyszły mi krzaki :). Taki mniej więcej mieliśmy widok zbiegając do Tejedy.

Przecinaliśmy szosę i w dół, ścieżką

W Tejedzie, na szóstym punkcie kontrolnym zameldowaliśmy się po 12 godzinach i 19 minutach. Wspominam o tym dlatego, że był to mniej więcej dystans odpowiadający Biegowi Rzeźnika z 2015 roku. Czas mieliśmy niewiele gorszy niż ten, z którym zameldowałam się wtedy na mecie. Tylko Rzeźnik miał 3675 metrów przewyższeń, a my już mieliśmy w nogach coś koło pięciu tysięcy.
Przed nami był jeszcze kawał drogi, ponad pięćdziesiąt kilometrów.
Czułam się dobrze, nie mogłam doczekać się Roque Nublo. To był najwyższy punkt na naszej trasie. Stamtąd miało nam zostać tylko (he,he: logika ultrasa) 40 km, niby też z paroma podejściami, ale generalnie w dół.
Ale z rogiem czaił się ON.
O kim mowa? Moi drodzy: czymże byłaby relacja z biegu ultra bez kryzysu :)
Ale o tym w następnej części, już ostatniej, obiecuję :)

Część ostatnia ====>

Czytaj więcej »

Transgrancanaria - razem czy osobno?

Jeśli ktoś z Was ma ze współmałżonkiem takie same techniczne koszulki, różniące się tylko rozmiarem i ta koszulka Wam zginie, a poszukiwania prowadzone od co najmniej pół roku nie dają pożądanych efektów - zapiszcie się wspólnie na jakiś fajny, górski, długi bieg w drugim końcu świata. Jest szansa, że koszulka cudownie się znajdzie :) Oznajmi to wam soczysta kurwa puszczona przez współmałżonka ubierającego się w ciuchy startowe. Nie powiem: ucieszyłam się ze znalezionej zguby ;) Choć Tibor w koszulce sięgającej mu nad pępek wyglądał zabawnie :)

Doszliśmy ostatecznie od ładu: Tibor się ubrał, ja przestałam latać do toalety na samo spojrzenie na kijki i żele. Stres związany z wyjściem i jazdą do Las Palmas opisałam w poprzednim wpisie.
Czas poruszyć temat, który wisiał nad nami i przed biegiem i w jego trakcie. Temat, który dyskutowałam i z moim mężem i ze znajomymi, którzy dopytywali się: biegniecie razem czy osobno?

To skomplikowane :)

Chciałam osobno. Tibor chciał razem. Moją odpowiedź potraktował chyba trochę jako próbę jakiegoś wywyższenia się - bo w przeszłości zdarzyło się, że mąż mój przez nieodpowiednie odżywianie i nawadnianie zaliczył mega zgon na schodach na Szczeliniec podczas Maratonu Gór Stołowych. Bo przybiegłam przed nim na metę Ultramaratonu Bieszczadzkiego. Bo byłam trzecia wśród teamów kobiecych na Biegu Rzeźnika i poczułam się wtedy bardzo pewnie, zbyt pewnie.
A to nie do końca tak.
Od tamtych startów minęło parę lat. Mój mąż przebiegł kilka ultra, kilka krótszych biegów górskich. Trzy razy podchodził do Harpagana - który trwa przecież przez cała noc i pół dnia. Ma na koncie kilka pełnych dystansów w triatlonie. Trenował do tego biegu równie ciężko jak ja. Szanse na dobry bieg jak i zgon na trasie były moim zdaniem wyrównane. Transgrancanaria jest długim i trudnym biegiem. Żadne z nas nigdy wcześniej nie pokonało takiego dystansu. Nie wiadomo było co się stanie w trakcie, jak zareagują nasze organizmy. Mogła się zdarzyć powtórka z rozrywki z Gór Stołowych. Ale mogło być i w drugą stronę: to ja w którymś momencie mogłam stać się kulą u nogi, która tylko wstrzymuje będącego w lepszej dyspozycji męża. Nie chciałam żadnemu z nas odbierać szansy na pokonanie tego dystansu na miarę własnych możliwości. I pomyślałam, że powinniśmy spróbować wystartować osobno.
 Co z tego wyjdzie - nie wiedziałam i dopuszczałam do siebie taki rozwój sytuacji, że ostatecznie skończymy razem. Mój mąż chyba nie był przekonany, bo stwierdził, że ok - ale jakbyśmy się spotkali na trasie, to każde z nas robi swoje. Zabrzmiało to dość kategorycznie i nie o to mi chodziło, szczerze mówiąc. Miałam nadzieję, że ten pewnego rodzaju konflikt sam się jakoś rozwiąże w trakcie biegu i nikt do nikogo nie będzie miał pretensji, niezależnie od tego czy tę metę przekroczymy ostatecznie razem czy nie.

Po starcie, z plaży zresztą, starałam się wmieszać w tłum, żeby zgubić się z Tiborem. Trudne to nie było, bo wystartowało ponad tysiąc osób. Zabawne jest to, że w tym miejscu, deptakiem,  trzy lata wcześniej finiszowałam w półmaratonie. Teraz deptak oglądałam z wysokości plaży, a bieg dopiero zaczynałam. W dodatku lekką ręką licząc sześć razy dłuższy niż wtedy :)
Tradycyjnie nie pamiętam wszystkiego co się działo na trasie. W głowie zostały migawki. Bieg na przedmieściach Las Palmas wśród jakiś nieużytków, koszy na śmieci, nic ciekawego. Wkurzanie się trochę na ludzi, którzy w tym jeszcze nie rozciągniętym tłumie już sięgnęli po kijki. Przelot jakimś zaśmieconym lekko dnem wyschniętego potoku. Ludzie, fantastyczni ludzie kibicujący na trasie, czasem naprawdę niezłe tłumy. Wąż czołówek za mną i migających czerwonych lampek przede mną. Kilometry leciały, czas niezauważalnie również. Coraz mniej było kibiców, coraz mniej cywilizacji, ludzie coraz bardziej się rozciągali. Na pierwszych dwóch punktach nie zabawiłam długo. Pomarańcze, banany, cola do kubeczka, izotonik do flaska - i dalej w drogę. Gdzieś koło siedemnastego kilometra przestałam chojraczyć i wyciągnęłam kijki. Zaczęło robić się trudno. Nie padało - ale ślady burzy widać było na trasie. Kałuże, mokra trawa, śliskie kamienie czy wręcz gliniaste, rozmięknięte podłoże. Jak się leci taką śliską ścieżką, ewidentnie zboczem, a po stronie spadku w świetle czołówki widać kaktusy - to rurka trochę mięknie ;) Gdy zaczęły się solidne, kamieniste podejścia, niestety zwolniłam. Dwie rzeczy się na to złożyły: to, o czym wspominałam w poprzednim wpisie, czyli pewne braki w treningu oraz niewyspanie. To  musiało być koło 3-4 nad ranem i mój organizm z lekka się zaczął buntować.
Wychynęliśmy po podejściu z jakiś krzaków na obrzeżach uśpionego miasteczka. To był prawie czterdziesty kilometr. A tam stał dziadek. Stał i szeptem, żeby nie pobudzić sąsiadów, dopingował nam, wyłaniającym się z nocy szaleńcom. To było strasznie wzruszające.
Przelot przez miasteczko, wbiegłam na punkt - napiłam się coli, odwróciłam się i zobaczyłam Tibora.





w ładnym momencie przerwę relację? :)



część trzecia=========>

Czytaj więcej »

Transgrancanaria - przygotowania

Transgrancanaria powoli przechodzi do historii, choć oczywiście w mojej głowie jeszcze dłuuugo będzie się kłębić milion myśli i obrazów.
Moją opowieść zacznę od podsumowania przygotowań - bo stanowiły one sporą rewolucję w moim biegowym życiu.
Nigdy wcześniej nie korzystałam z usług trenera. Ba, uważałam, że w sumie takie usługi niespecjalnie są mi potrzebne. Sądziłam, że najprawdopodobniej przez dzieciaki  i tak pozawalałbym treningi. Bałam się również, że gdyby przyszło mi biegać pod linijkę, straciłabym przyjemność z tego całego przebierania nogami.
Gdy jednak stało się, szaleństwo zostało popełnione, karta kredytowa łyknęła opłatę startową, zrozumiałam, że sama do tego biegu, do najdłuższego i najtrudniejszego biegu w moim dotychczasowym biegowym życiu nie zdołam się sama przygotować. Tym bardziej, że jakby nie było od mojego porodu minął wtedy niecały rok i w dalszym ciągu byłam na etapie powrotu na biegowe ścieżki. Zrozumiałam, że potrzebuję i bicza nad głową i mądrego podejścia, żeby po prostu się nie skontuzjować. I tak jako treser... yyyy trener ;) został wybrany Piotr Tartanus, który przez następne pół roku układał nam, mnie i mężowi, treningi.
Była to dla mnie spora zmiana, bo nagle z 2-3 treningów tygodniowo wskoczyłam na 5-6. Plus jeszcze sztangi, na które chadzałam raz w tygodniu do pobliskiego klubu.
Powiem szczerze, że początkowo z pewnym przerażeniem ale i fascynacją wpatrywałam się w wykresy. Bo okazywało się, że tygodniowo biegałam niewiele mniej niż poprzednio przez cały miesiąc. I żyłam! I miałam się dobrze!
No właśnie. Czy spełniły się moje obawy? Zawalałam treningi? Obrzydziłam sobie bieganie? Nie :) Wręcz przeciwnie - widzę dużo plusów w takim trenowaniu pod okiem trenera.
Mobilizuje. Ktoś poświęcił swój czas i ułożył plan, skrojony specjalnie pode mnie, ktoś wziął pod uwagę moje ograniczenia, różne starty po drodze. Głupio byłoby w takiej sytuacji zawalić. Więc robiłam wszystko, żeby treningi realizować. Jak nie mogłam w dzień, zdarzało się, że wychodziłam po dwudziestej drugiej. Zdarzało się, że wychodziłam w totalną zlewę. albo w taką śnieżycę, że ledwo widziałam gdzie biegnę.  Przed przygotowaniami na bank bym bieganie odpuściła. Teraz wyglądałam przez okno, dobierałam ubranie do warunków i robiłam swoje.
Zwalnia z myślenia. Może to brzmi głupio, więc już rozwijam. Nie wierzę, że nikt nigdy nie wyszedł przed dom i nie zaczął się zastanawiać co by tu dziś zrobić... wyjść na godzinkę? Na pół? Pobiec do lasu? A może przez miasto? Patrzyłam w Plan i wiedziałam. Dziś dwanaście podbiegów na Moczydle. Jutro krótki bieg regeneracyjny. Pojutrze wytrzymałość. Nie musiałam się zastanawiać co robić. Czytałam, ubierałam buty, wychodziłam i robiłam. Nie musiałam myśleć jak dostosować treningi do zbliżającego się startu na 10 km czy maratonu. Piotr był od tego, żeby tak dopasować treningi, żeby zawody się udały.
Prrr, szalona! Trzyma w ryzach. To trener pilnował, żeby i przed Transgrancanarią i przed wcześniejszymi zawodami zmniejszać obciążenie treningowe. To on powiedział stop, gdy z półpaśccem usiłowałam go przekonać, że przecież tak na pół gwizdka to mogłabym biegać, bo przecież czuję się dobrze. To on mnie wykopał do fizjoterapeuty, gdy gruchnęłam kolanami o kamienie.
Modyfikuje. Trochę ma to związek z poprzednim wpisem. Czyli zmienia ustalenia treningowe w zależności od mojego samopoczucia czy choroby, tak, żeby to wszystko miało ręce i nogi.

Jednym słowem - spodobało mi się bieganie z trenerem. Choć pewne minusy też są. Trzeba przede wszystkim przygotować się na pewien wydatek finansowy. Po drugie - spróbuj się umówić na wspólne bieganie z koleżanką, która też realizuje plan treningowy ;) "No wiesz, pojutrze to mam zrobić podbiegi, ale jutro wybieram się na dłuższe wybieganie, może wtedy? No, niestety - jutro to ja mam dwusetki zadane" ;) Albo za oknem pięękne słońce, nogi aż rwą się do biegania - a tu w Planie stoi jak byk: odpoczynek. Biegać będziesz jutro. Gdy będzie padać ;).

Wracając do tematu przygotowań. Trwały pół roku, od września. Przez ten czas pokonałam, na nogach lub rowerze, ale większość na nogach, ponad 1500 km. Spędziłam na treningach ponad 153 godziny. To był dobrze wykorzystany czas. Nie sądziłam, że tak dobrze mi pójdzie realizacja tych treningów. Nieprzewidziane wypadki były dwa. Upadek na kamienie w październiku, który spowodował przesunięcie rzepki w kolanie i potem w listopadzie półpasiec, z którego i tak wywinęłam się obronną ręką.
Czy coś był zmieniła, dodała? Tak. Za mało poświęciłam uwagi sile. Chodziłam na sztangi raz w tygodniu. Te zajęcia sporo mi dały, bo odczułam różnicę w podbiegach na Wilczym Groniu chociażby.  Ale robienie raz w tygodniu przysiadów i wykroków z obciążeniem wystarczyło na bieg w Beskidach. Na podejścia na World Tourowej imprezie, z siedem i pół tysiącem przewyższeń - to było ciut za mało. Tiborowi podejścia szły lepiej. Niby na siłę też poświęcał jeden dzień w tygodniu (oczywiście nie licząc podbiegów ma Moczydle czy latania w górę i dół po Fortach), ale to był trening Power Trainig. Moje sztangi trwały 45 minut, PT - 1,5 godziny.
Czemu nie chodziłam również na zajęcia PT? Cóż - prawie do samego końca moich przygotowań karmiłam Matyldę piersią. Logistycznie prościej było mi wyjść na zajęcia do klubu, który miałam 10 minut od domu spacerkiem, niż jechać autem kawał i w razie czego nie być w stanie szybko dotrzeć do domu (a zdarzały się awarie z cyklu "mama potrzebna od zaraz"). Pewnie powinnam się sama zmobilizować i coś porobić. No ale wiecie. Jestem tylko człowiekiem. Z czwórką dzieci. I z dwudziestoczterogodzinną dobą. Moja mobilizacja też ma jakieś swoje granice :)
To był jedyny aspekcik, nad którym muszę w przyszłości z trenerem zwrócić większą uwagę. Znaczy, siła. Bo to nie koniec :) Nie zniechęciłam się do tak długich biegów. Będzie ciąg dalszy w przyszłości na pewno.

To było wiele godzin treningów w każdych warunkach pogodowych

Pomimo tylu wypracowanych godzin na treningach, im bliżej było startu, tym bardziej trzęsłam portkami. Nie byłam w stanie plecaka zapakować na raz - bo co zaczynałam, to musiałam iść do toalety:) Sprawy nie ułatwiała jeszcze pogoda. O Kanary ogonem swym zahaczyła jakaś potężna burza, mieszając trochę szyki organizatorom. Jeden z dystansów został przełożony na inny dzień, a nam wydano rekomendację zabrania spodni przeciwdeszczowych ze względu na warunki w górach.
Deszcz nam lunął chwilkę po wejściu do autokaru, który miał nas zabrać na start i lało z krótkimi przerwami prawie przez całą drogę do Las Palmas. Tam, o dziwo, widać było gwiazdy na niebie - ale pojęcia nie miałam co się dzieje wyżej.
To wszystko: bieg, jego długość, przewyższenia, pogoda i Matylda (dwa tygodnie wcześniej bez żadnych oporów została na weekend sama u babci, mojego powrotu jakby nie zauważyła - a tu w dniu startu była cały czas do mnie przyklejona, a naszemu wyjściu z hotelu towarzyszył wielki, wielki płacz),  spowodowały, że stres mnie nie opuszczał prawie do samego końca.
W końcu jednak trzeba było ustawić się starcie i zacząć realizować swój urodzinowy prezent :)

A o samym biegu będzie następnym razem :)


Część druga ======>

Czytaj więcej »