Niby matka biega, ale wpis będzie niebiegowy. No, może trochę będzie :) Będzie o tym jak to matka nie wybrała biegania, czemu nie wybrała i co wybrała. Oraz o definicji planu, która to definicja w 100% odzwierciedliła rzeczywistość.
Bo wiecie co to jest plan? To jest to, co potem wygląda zupełnie inaczej :) Z tego co pamiętam autorem tej błyskotliwej definicji jest Julian Tuwim.
Jakieś trzy tygodnie temu Krasus zwołał wesołą brygadę różowych Pąpkinsów i zaproponował wspólny wyjazd na taki tyci, weekendowy, mini obozik biegowy w Tatry. Miało być bieganie po górach i miłe spędzenie czasu w jeszcze milszych okolicznościach przyrody. Dawno nigdzie nie byłam z tymi ludźmi -a wierzcie, to są bardzo fajne człowieki. Z drugiej strony wahałam się, bo zapowiadało się, że lada moment ruszą strefy spadochronowe - w tym i ta, na której my skaczemy. Było to o tyle istotne, że mój mąż zbliżał się do pierwszej okrągłej liczby skoków, czyli stu.
Spadochroniarze celebrują i hucznie obchodzą okrągłe cyferki. A pierwsza setka, szczególnie dla młodego skoczka, jest dużym wydarzeniem.
Popatrzyłam na kalendarz. Wyszło mi, że do Tatr będą 4 dni potencjalnie skoczne, w ciągu których Tibor powinien z palcem w nosie wyskoczyć z samolotu te trzy razy (bo tyle brakowało mu do stu skoków). Nawet jeśli pogoda nie będzie sprzyjająca, wystarczy jeden skoczny dzień. To się mogło udać.
Co może pójść nie tak?
W pierwszy dzień, kiedy strefa ruszyła, skoki odwołano z powodu silnego wiatru.
W następny weekend udało się wyskoczyć dwa razy. Bo potem wiatr i chmury znów skutecznie uziemiły skoczków. Licznik zatrzymał się na 99 skokach. A ja stanęłam przed wyborem jak z koszmarów: jechać w Tatry, gdzie byłam umówiona, miałam zapłacony nocleg, czy pojechać na pastwisko pod Nasielskiem na setny skok? Jeszcze łudziłam się, że pogoda w piątek pozwoli wykonać TEN skok. No ale oczywiście aura pokazała środkowy palec. Aaaaaaaa!
Wybrałam Chrcynno.
Sobota przed południem zapowiadała się wietrznie, więc mój chłop wykombinował, że nie pojedzie razem ze mną autem, tylko urozmaici sobie dojazd na strefę i ruszy tam szosówką. Potem się ogarnie, odświeży, odpocznie i na spokojnie po południu zaplanujemy z naszymi znajomymi instruktorami skok w czwórkę.
Co może pójść nie tak?
Gdy schodziłam z łąki po skoku z koleżanką, podbiegło do mnie dziecko nr 3 i zapytało dlaczego Wiktor przeciął sobie rękę. Yyy?? Chwilę potem zobaczyłam moje najstarsze dziecię z fachowo zabandażowaną ręką (na strefie mamy skoczków - ratowników medycznych), a następnie mojego męża, z lekka zdenerwowanego, informującego mnie, że właśnie wraca z Wiktorem do Warszawy na szycie ręki...
Dziecko nr 1 podczas zabawy z kolegą w jakiś mega niefortunny sposób zawadziło dłonią o gałąź i w ten sposób załatwiło sobie trzy szwy na kciuku oraz pod znakiem zapytania swój egzamin ósmoklasisty, bo na dzień dzisiejszy nie jest w stanie utrzymać długopisu w ręku. Egzamin ma za tydzień.
Ten setny skok się odbył. Mąż rzutem na taśmę niemalże zdążył wrócić na ostatni wylot i skoczyliśmy w czwórkę. Mogłabym jeszcze wspomnieć, że nasi instruktorzy zapomnieli o kamerach, więc nie mamy z TEGO skoku żadnej dokumentacji. Albo o tym, że naszemu strefowemu fotografowi, zwanemu Szwendaczem, w chwili robienia grupowego zdjęcia, zepsuła się migawka. Ale to już chyba ani mnie, ani Tibora nie ruszyło. Jakby wpisało się we wszystko co działo się dookoła tego setnego skoku.
 |
| Na szczęście ludzie mają telefony komórkowe :) fot. Martyna Kołodziejczyk |
Pąpkinsom wyjazd się udał i teraz zarzucają social media takimi zdjęciami, że aż człowieka skręca. Czy żałuję? Generalnie staram się niczego w życiu nie żałować - a to była taka sytuacja, że niezależnie od podjętej decyzji byłoby mi przykro. Mam nadzieję, że jeszcze uda mi się z Różową Brygadą gdzieś wyjechać i że nie obrazili się na mnie.
Dziecku nr 1 umówiłam wizytę u chirurga dzień przed egzaminem. Co prawda na wypisie mamy informację, że szwy mają być zdjęte ciut później, ale ręka goi mu się ładnie - więc zrobimy wszystko, żeby napisał te egzaminy w terminie.
